Αντιγράφω ένα άρθρο του Δ.Καμπουράκη που παρουσιάζει έναν διάλογο που ξεδιπλώνει τις επιλογές των ελληνικών ΜΜΕ για τη θεματολογία στην οποία δίνουν δημοσιότητα, με έντονες διαθέσεις αυτοκριτικής και παραδοχής:
Ο Μιχάλης, καθισμένος αντίκρυ μου στο καφενείο
του χωριού, έπινε την ρακή του και χάζευε το δελτίο στην τηλεόραση. Μια
κυρία του εξωτερικού δελτίου έλεγε διεθνείς ειδήσεις και αναφερόταν
εκτενώς στην ιατροδικαστική έκθεση για τον θάνατο της Γουίτνευ Χιούστον.
Στο μισό της οθόνης, πλάνα της νεκρής από το “Bodyguard” πήγαιναν κι
ερχόντουσαν. Ο Μιχάλης στράφηκε και με κοίταξε όλο επιτίμηση:
- «Μα έχετε κουζουλαθεί τελείως εκεί στην Αθήνα; Ήντα διάολο τραγουδίστρια ήτανε δηλαδή αυτή η αραπίνα και πρέπει κάθε μέρα να μαθαίνομε τα νέα της;»
- «Η Γουίτνεϋ Χιούστον ήταν βρε Μιχάλη. Πολύ μεγάλη τραγουδίστρια.»
- «Πόσο μεγάλη δηλαδή; Πιο μεγάλη από τον Δημητρομανωλάκη;»
- «Τον Δημητρομανωλάκη; Μα…τι συγκρίνεις τώρα;»
- «Να με συγχωρείς, συγκρίνω και παρασυγκρίνω. Γιατί ο Δημητρομανωλάκης δεν τραγουδούσε μόνο σαν το αηδόνι, αλλά έπαιζε και τη λύρα. Νεκρούς ανέσταινε με τη λύρα του. Τη μαύρη τη δείχνετε συνέχεια στην τηλεόραση, αλλά δεν την είδα εγώ να παίζει ούτε λύρα, ούτε λαούτο, ούτε τίποτα άλλο. Άρα… καμία σχέση με τον Δημητρομανωλάκη.»
- «Βρε Μιχάλη μου, ο συγχωρεμένος ο Δημητρομανωλάκης ήταν καταπληκτικός, αλλά η Χιούστον ήταν το μεγάλο αστέρι. Είχε σαρώσει τα μουσικά βραβεία, είχε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους, είχε φοβερή καριέρα στο Χόλυγουντ…»
- «Πού; Στην Αμερική… Κι ήντα με νοιάζει εμένα τι γίνεται στην Αμερική; Ελληνικές τηλεοράσεις δεν ήσαστε; Να μου δείχνετε το λοιπόν, ήντα γίνεται στην Ελλάδα, όχι στην Αμερική.»
- «Δείχνουμε Μιχάλη. Ελληνικές ειδήσεις δείχνουμε, αλλά αυτό ήταν ένα διεθνές γεγονός, όλη η υφήλιος ήξερε τη Γουίτνεϋ Χιούστον.»
- «Εγώ δεν την ήξερα.»
- «Την ξέρανε όμως όλοι οι υπόλοιποι.»
- «Ποιοι υπόλοιποι; Για ρώτα στο καφενείο. Κανένας δεν την ήξερε. Και μη μου λες εμένα ότι δείχνετε ελληνικές ειδήσεις, γιατί όταν απόθανε ο Δημητρομανωλάκης δεν είπατε κουβέντα.»
- «Άντε πάλι με τον Δημητρομανωλάκη…»
- «Όχι άντε πάλι, γιατί όταν έπαιζε ο Δημητρομανωλάκης έκλαιγε από κάτω όλη η πλατεία. Τον άκουε ο γέρος που ‘χε να χορέψει χρόνους, πεταγότανε απάνω κι άρχιζε τα ζάλα. Τέτοια γλύκα και δύναμη είχανε οι κοντυλιές του.»
- «Μιχάλη μου, καταλαβαίνω τι λες, αλλά συγκρίνεις ανόμοια μεγέθη. Άλλο το μικρό χωριό ή η περιφέρεια μας κι άλλο το παγκόσμιο κοινό. Πράγματι, με το ταλέντο και το πάθος που είχε ο Δημητρομανωλάκης, αν ήταν στην Αμερική και υπηρετούσε κάποιο άλλο είδος μουσικής με διεθνή εμβέλεια, μπορεί να ήταν διάσημος σαν τη Χιούστον.»
- «Δηλαδή, για να δείξεις εσύ τον Δημητρομανωλάκη στην ελληνική τηλεόραση, έπρεπε να ‘ναι αράπης από την Αμερική. Μωρέ μπράβο!»
- «Αυτό είπα εγώ;»
- «Κι αμέ τι είπες; Αυτό ακριβώς είπες.»
- «Σε παρακαλώ. Δεν βλέπεις Έλληνες τραγουδιστές στα ελληνικά κανάλια;»
- «Δεν είπα εγώ για Έλληνες. Για τον Δημητρομανωλάκη είπα. Αυτοί οι Έλληνες που δείχνετε, είναι σαν αυτή που απόθανε. Αμερικανοφέρνουνε, αμερικανομοιάζουνε… πώς να σου το πω; Ενώ ο Δημητρομανωλάκης που ήτανε γνήσιος, τον έφαε το σκοτάδι.»
- «Εντάξει, έχεις το δίκιο σου σ’ αυτό. Πού να σου εξηγώ τώρα τους νόμους της μουσικής βιομηχανίας και της τηλεθέασης…»
- «Α… αυτούς τους νόμους τους τηρείτε, βλέπω. Τους άλλους νόμους τους έχετε χεσμένους, μετά συγχωρήσεως…»
- «Τέλος πάντων ρε Μιχάλη, δίκιο έχεις από τη δική σου οπτική γωνία, αλλά ο πλανήτης πια έχει γίνει ένα μικρό χωριό. Η παγκοσμιοποίηση που λένε, με τα καλά και τα κακά της. Κάποτε, στην Κρήτη ακούγανε μόνο κρητικά, στη Στερεά μόνο τσάμικα και στην Αμερική μόνο blues και country. Τώρα, όλοι τα ακούνε όλα.»
- «Δηλαδή στην Αμερική ακούγανε τον Δημητρομανωλάκη; Σιγά… Αν πήγαινε αυτός να παίξει στην Αμερική, τότε θα την καλούσαμε κι εμείς εδώ την αραπίνα να μας παίξει στην πλατεία. Λόγω τιμής θα την ακούγαμε κι ας μη μας άρεσε, αν ήτανε να υποστηρίξουμε έτσι τον δικό μας στην Αμερική. Αυτή μάλιστα, είναι παγκοσμιοποίηση. Μια σου και μια μου. Αλλά όχι του κερατά, να μας την καθίζουνε με το ζόρι στον σβέρκο από την τηλεόραση.»
- «Κοίτα… περιγράφεις ένα σύνθετο φαινόμενο και κατά βάση το αντιλαμβάνεσαι σωστά. Είναι ο λεγόμενος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, που επιβάλλει παγκόσμια εμπορευματοποιημένα πρότυπα, ισοπεδώνοντας παράλληλα τους τοπικούς πολιτισμούς. Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση, μην την ανοίξουμε τώρα. Πάντως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, στην Αμερική μπορεί να μην ακούγανε Δημητρομανωλάκη, αλλά ακούνε ευρωπαϊκές μουσικές, ασιατικές, νέγρικες, ρέγκε, τα πάντα. Είναι χωνευτήρι εκεί.»
- «Δεν ξέρω εγώ αν ακούνε ρέγκες και μπακαλιάρους, εγώ ξέρω ότι Δημητρομανωλάκη δεν ακούνε. Οπότε, δεν θέλω ούτε γω να βλέπω τη φάτσα αυτηνής στην τηλεόραση μου. Παράλογος είμαι;»
- «Καθόλου. Ε, όπου να ‘ναι θα το κόψουν. Ήτανε παράξενος κι ο θάνατος της…»
- «Αυτό πάλι; Αποθαίνουνε κάθε μέρα δέκα κοπέλια από τα ναρκωτικά και σεις δεν βγάνετε άχνα. Ενώ για τη μαύρη, μας έχετε πρήξει τα τζιγέρια. Ο ένας λέει πως γδύθηκε, μπήκε στη μπανιέρα, πήρε το ναρκωτικό, απόθανε κι ύστερα βούλιαξε στο νερό. Κι ο άλλος λέει πως πρώτα ζαλίστηκε από το ναρκωτικό κι ύστερα έπεσε μέσα στις σαπουνάδες και πνίγηκε. Μα ήντα διαφορά έχουνε αυτά τα δυο, μπορείς να μου εξηγήσεις; Τι με νοιάζει εμένα αν πρώτα απόθανε κι ύστερα πνίγηκε ή πρώτα πνίγηκε κι ύστερα απόθανε; Πρέπει να μας περνάτε για χαζούς δηλαδή…»
- «Ναι. Επ’ αυτού έχεις δίκιο, εδώ που τα λέμε…»
- «Όλο δίκιο μου λες ότι έχω. Αλλά στο τέλος, εσύ μου σερβίρεις ό,τι θέλεις κι εγώ κάθομαι και χάφτω σαν τον χάνο.»
- «Μα έχετε κουζουλαθεί τελείως εκεί στην Αθήνα; Ήντα διάολο τραγουδίστρια ήτανε δηλαδή αυτή η αραπίνα και πρέπει κάθε μέρα να μαθαίνομε τα νέα της;»
- «Η Γουίτνεϋ Χιούστον ήταν βρε Μιχάλη. Πολύ μεγάλη τραγουδίστρια.»
- «Πόσο μεγάλη δηλαδή; Πιο μεγάλη από τον Δημητρομανωλάκη;»
- «Τον Δημητρομανωλάκη; Μα…τι συγκρίνεις τώρα;»
- «Να με συγχωρείς, συγκρίνω και παρασυγκρίνω. Γιατί ο Δημητρομανωλάκης δεν τραγουδούσε μόνο σαν το αηδόνι, αλλά έπαιζε και τη λύρα. Νεκρούς ανέσταινε με τη λύρα του. Τη μαύρη τη δείχνετε συνέχεια στην τηλεόραση, αλλά δεν την είδα εγώ να παίζει ούτε λύρα, ούτε λαούτο, ούτε τίποτα άλλο. Άρα… καμία σχέση με τον Δημητρομανωλάκη.»
- «Βρε Μιχάλη μου, ο συγχωρεμένος ο Δημητρομανωλάκης ήταν καταπληκτικός, αλλά η Χιούστον ήταν το μεγάλο αστέρι. Είχε σαρώσει τα μουσικά βραβεία, είχε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους, είχε φοβερή καριέρα στο Χόλυγουντ…»
- «Πού; Στην Αμερική… Κι ήντα με νοιάζει εμένα τι γίνεται στην Αμερική; Ελληνικές τηλεοράσεις δεν ήσαστε; Να μου δείχνετε το λοιπόν, ήντα γίνεται στην Ελλάδα, όχι στην Αμερική.»
- «Δείχνουμε Μιχάλη. Ελληνικές ειδήσεις δείχνουμε, αλλά αυτό ήταν ένα διεθνές γεγονός, όλη η υφήλιος ήξερε τη Γουίτνεϋ Χιούστον.»
- «Εγώ δεν την ήξερα.»
- «Την ξέρανε όμως όλοι οι υπόλοιποι.»
- «Ποιοι υπόλοιποι; Για ρώτα στο καφενείο. Κανένας δεν την ήξερε. Και μη μου λες εμένα ότι δείχνετε ελληνικές ειδήσεις, γιατί όταν απόθανε ο Δημητρομανωλάκης δεν είπατε κουβέντα.»
- «Άντε πάλι με τον Δημητρομανωλάκη…»
- «Όχι άντε πάλι, γιατί όταν έπαιζε ο Δημητρομανωλάκης έκλαιγε από κάτω όλη η πλατεία. Τον άκουε ο γέρος που ‘χε να χορέψει χρόνους, πεταγότανε απάνω κι άρχιζε τα ζάλα. Τέτοια γλύκα και δύναμη είχανε οι κοντυλιές του.»
- «Μιχάλη μου, καταλαβαίνω τι λες, αλλά συγκρίνεις ανόμοια μεγέθη. Άλλο το μικρό χωριό ή η περιφέρεια μας κι άλλο το παγκόσμιο κοινό. Πράγματι, με το ταλέντο και το πάθος που είχε ο Δημητρομανωλάκης, αν ήταν στην Αμερική και υπηρετούσε κάποιο άλλο είδος μουσικής με διεθνή εμβέλεια, μπορεί να ήταν διάσημος σαν τη Χιούστον.»
- «Δηλαδή, για να δείξεις εσύ τον Δημητρομανωλάκη στην ελληνική τηλεόραση, έπρεπε να ‘ναι αράπης από την Αμερική. Μωρέ μπράβο!»
- «Αυτό είπα εγώ;»
- «Κι αμέ τι είπες; Αυτό ακριβώς είπες.»
- «Σε παρακαλώ. Δεν βλέπεις Έλληνες τραγουδιστές στα ελληνικά κανάλια;»
- «Δεν είπα εγώ για Έλληνες. Για τον Δημητρομανωλάκη είπα. Αυτοί οι Έλληνες που δείχνετε, είναι σαν αυτή που απόθανε. Αμερικανοφέρνουνε, αμερικανομοιάζουνε… πώς να σου το πω; Ενώ ο Δημητρομανωλάκης που ήτανε γνήσιος, τον έφαε το σκοτάδι.»
- «Εντάξει, έχεις το δίκιο σου σ’ αυτό. Πού να σου εξηγώ τώρα τους νόμους της μουσικής βιομηχανίας και της τηλεθέασης…»
- «Α… αυτούς τους νόμους τους τηρείτε, βλέπω. Τους άλλους νόμους τους έχετε χεσμένους, μετά συγχωρήσεως…»
- «Τέλος πάντων ρε Μιχάλη, δίκιο έχεις από τη δική σου οπτική γωνία, αλλά ο πλανήτης πια έχει γίνει ένα μικρό χωριό. Η παγκοσμιοποίηση που λένε, με τα καλά και τα κακά της. Κάποτε, στην Κρήτη ακούγανε μόνο κρητικά, στη Στερεά μόνο τσάμικα και στην Αμερική μόνο blues και country. Τώρα, όλοι τα ακούνε όλα.»
- «Δηλαδή στην Αμερική ακούγανε τον Δημητρομανωλάκη; Σιγά… Αν πήγαινε αυτός να παίξει στην Αμερική, τότε θα την καλούσαμε κι εμείς εδώ την αραπίνα να μας παίξει στην πλατεία. Λόγω τιμής θα την ακούγαμε κι ας μη μας άρεσε, αν ήτανε να υποστηρίξουμε έτσι τον δικό μας στην Αμερική. Αυτή μάλιστα, είναι παγκοσμιοποίηση. Μια σου και μια μου. Αλλά όχι του κερατά, να μας την καθίζουνε με το ζόρι στον σβέρκο από την τηλεόραση.»
- «Κοίτα… περιγράφεις ένα σύνθετο φαινόμενο και κατά βάση το αντιλαμβάνεσαι σωστά. Είναι ο λεγόμενος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, που επιβάλλει παγκόσμια εμπορευματοποιημένα πρότυπα, ισοπεδώνοντας παράλληλα τους τοπικούς πολιτισμούς. Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση, μην την ανοίξουμε τώρα. Πάντως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, στην Αμερική μπορεί να μην ακούγανε Δημητρομανωλάκη, αλλά ακούνε ευρωπαϊκές μουσικές, ασιατικές, νέγρικες, ρέγκε, τα πάντα. Είναι χωνευτήρι εκεί.»
- «Δεν ξέρω εγώ αν ακούνε ρέγκες και μπακαλιάρους, εγώ ξέρω ότι Δημητρομανωλάκη δεν ακούνε. Οπότε, δεν θέλω ούτε γω να βλέπω τη φάτσα αυτηνής στην τηλεόραση μου. Παράλογος είμαι;»
- «Καθόλου. Ε, όπου να ‘ναι θα το κόψουν. Ήτανε παράξενος κι ο θάνατος της…»
- «Αυτό πάλι; Αποθαίνουνε κάθε μέρα δέκα κοπέλια από τα ναρκωτικά και σεις δεν βγάνετε άχνα. Ενώ για τη μαύρη, μας έχετε πρήξει τα τζιγέρια. Ο ένας λέει πως γδύθηκε, μπήκε στη μπανιέρα, πήρε το ναρκωτικό, απόθανε κι ύστερα βούλιαξε στο νερό. Κι ο άλλος λέει πως πρώτα ζαλίστηκε από το ναρκωτικό κι ύστερα έπεσε μέσα στις σαπουνάδες και πνίγηκε. Μα ήντα διαφορά έχουνε αυτά τα δυο, μπορείς να μου εξηγήσεις; Τι με νοιάζει εμένα αν πρώτα απόθανε κι ύστερα πνίγηκε ή πρώτα πνίγηκε κι ύστερα απόθανε; Πρέπει να μας περνάτε για χαζούς δηλαδή…»
- «Ναι. Επ’ αυτού έχεις δίκιο, εδώ που τα λέμε…»
- «Όλο δίκιο μου λες ότι έχω. Αλλά στο τέλος, εσύ μου σερβίρεις ό,τι θέλεις κι εγώ κάθομαι και χάφτω σαν τον χάνο.»
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου